تأثیر تغذیه متناوب بر یادگیری و حافظه فضایی و علایم متابولیکی استرس مزمن در موش های کوچک آزمایشگاهی نر

سابقه و هدف: عوامل استرس زا از طریق واکنش های بیوشیمیایی همچون هورمون های گلوکورتیکوئیدی می توانند روی حافظه و یادگیری اثر بگذارند. روزه داری یک نوع عادت تغذیه ای است که  آثار مثبت شناخته شده ای از آن روی دستگاه های مختلف بدن گزارش شده است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثر تغذیه متناوب روی حافظه و یادگیری موش های تحت استرس مزمن است. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی حیوانات به  چهار گروه 9 تایی تقسیم شدند، گروه اول آب و غذای کافی دریافت کردند، گروه دوم به مدت یک هفته در روز  دو ساعت از غذا محروم شدند و سپس به مدت  هفت روز تحت استرس شوک الکتریکی کف پا قرار گرفتند، گروه سوم تنها به مدت یک هفته در روز  دو ساعت از غذا محروم شدند و گروه چهارم تنها به مدت  هفت روز شوک الکتریکی دریافت کردند. روز اول و آخر آزمایش ها از همه حیوانات  برای سنجش کورتیکوسترون نمونه خونی گرفته شد. سپس حافظه و یادگیری تمامی گروه ها با استفاده از ماز بارنز سنجیده شد. یافته ها: آنالیز داده های مربوط به سطح پلاسمایی کورتیکوسترون گروه های تحت مطالعه نشان داد که گرچه استرس مزمن باعث افزایش  معناداری این متغیر نسبت به گروه کنترل شده است، اما روزه داری بویژه در موش های تحت استرس مزمن به طور چشمگیری مانع از افزایش سطح پلاسمایی کورتیکوسترون شده است. از طرف دیگر، تغذیه متناوب به طور مؤثری باعث کاهش قابل توجهی در مدت زمان حافظه به ویژه در موش های تحت استرس مزمن می شود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این مطالعه، مشخص شد که روزه داری می تواند در تقابل با  آثارمنفی استرس مزمن، باعث بهبود روند حافظه و یادگیری فضایی بویژه در موش های تحت استرس  شود